Για την Χριστίνα δεν υπάρχουν δυσκολιες, υπάρχουν προκλήσεις!

Η δουλειά του σερβιτόρου έχει, ακόμη και σήμερα, αρνητικό πρόσημο στην κουλτούρα μας. Ωστόσο, πολλοί άνθρωποι επιλέγουν αυτή τη δουλειά προκειμένου να ανεξαρτητοποιηθούν από τον οικογενειακό έλεγχο και να ορίσουν τη βιογραφία τους αυτόνομα. Εσένα, ποια είναι η εμπειρία σου στο επάγγελμα;

Δεν φοβόμουν ποτέ τον όγκο της δουλειάς, ούτε την πίεση που έχουμε να διαχειριστούμε. Έχω υπάρξει τυχερή και έχω δουλέψει σε μαγαζιά με υψηλά επαγγελματικά στάνταρ, μαγαζιά που μου επέτρεπαν να αξιοποιήσω στοιχεία του χαρακτήρα μου ώστε να δουλεύω αποτελεσματικότερα και να συνεργάζομαι καλύτερα με τους συναδέλφους μου. Πάντα μου άρεσε να βοηθάω τους ανθρώπους με τους οποίους μοιράζομαι τη βάρδια. Ξεκίνησα να δουλεύω σαν σερβιτόρα και όχι σαν βοηθός σερβιτόρου, οπότε πάντα είχα βοηθούς. Ωστόσο, ποτέ δεν περίμενα από τους άλλους να τρέξουν για να βγει η δουλειά, πάντα ήθελα να μοιραζόμαστε τα βάρη. Δεν έχει σημασία για εμένα αν αμείβομαι καλύτερα. Αντιθέτως, ακριβώς επειδή αμείβομαι καλύτερα, θεωρώ ότι πρέπει να βοηθάω τους συναδέλφους μου.

Θα έλεγες ότι είσαι συνεργατικός παίκτης, όσον αφορά τον τρόπο που δουλεύεις; Οι άνθρωποι που κάνουν αυτή τη δουλειά στην Ελλάδα είναι ομαδικοί παίχτες;

Ναι, δεν διατάζω. Είμαι πολύ ομαδική. Έχω δει ανθρώπους που, επειδή βρίσκονται πολλά χρόνια σε μια επιχείρηση, έχουν ύφος όταν ανεβαίνουν στην ιεραρχία. Τύπου, εγώ έχω κάνει λάντζα και δεν πρόκειται να ξανακάνω. Εγώ αντιθέτως αναλαμβάνω πάντα και τα δύσκολα κομμάτια της δουλειάς. Αφού δουλεύουμε μαζί, είμαστε μαζί.

Άρα υπάρχει σε αυτό το επάγγελμα, μια ιεραρχία της παλαιότητας;

Μου έχει συμβεί να συναντήσω αυτό που λες. Έχω βρεθεί κοντά σε ανθρώπους που ήθελαν να με κάνουν να νιώσω ότι δεν είμαι επιθυμητή. Επειδή το τιμ ήταν πολλά χρόνια μαζί, επειδή φοβούνταν ότι μπορεί να χάσουν κάποιο μεροκάματο, έχουν προσπαθήσει να μου ρίξουν την ψυχολογία. Ωστόσο, δεν έχω νιώσει ποτέ ότι δεν είμαι αρκετά ικανή για να κάνω τη δουλειά μου. Όσο και αν κάποιοι συνάδελφοι έχουν προσπαθήσει να με κάνουν να νιώσω ανεπαρκής, αυτό δεν μου έχει συμβεί. Ξέρω τη δουλειά μου, ξέρω ότι την κάνω καλά, οπότε δεν με αγγίζουν τέτοια σχόλια. Σε αυτές τις περιπτώσεις απαντάω, και αυτό ίσως να μην είναι καλό. Καθότι όμως εγώ πάντα ακούω τι έχει να μου πει ο συνάδελφός μου, θέλω κι εγώ με τη σειρά μου να μπορώ να εκφράσω τη γνώμη μου για όλα τα θέματα που μας απασχολούν στη δουλειά.

Τέτοια προβλήματα αντιμετωπίζεις κυρίως με τους άντρες ή τις γυναίκες συναδέλφους σου;

Με γυναίκες. Είναι δύσκολη υπόθεση η συνεργασία με γυναίκες. Όπως βλέπω εγώ τα πράγματα, με τους άνδρες συναδέλφους μου μπορώ να συνεργαστώ πολύ καλύτερα. Επειδή είμαι χύμα χαρακτήρας και δεν μπορώ εύκολα να είμαι διπλωμάτης, ειδικά με ανθρώπους που έχουν ύφος, πολλές φορές θα συγκρουστώ και θα πω τα πράγματα όπως τα βλέπω. Επειδή οι άντρες είναι πιο ευθείς στην επικοινωνία τους, αυτό με βοηθάει να συνεργάζομαι πιο αρμονικά μαζί τους. Δεν ξέρω για πιο λόγο, αλλά ανάμεσα στις γυναίκες υπάρχει έντονος ανταγωνισμός.

Πότε ξεκινάς να δουλεύεις;

Ξεκίνησα στα 15. Μου άρεσε που κέρδισα την ανεξαρτησία μου και είχα τα δικά μου χρήματα. Εντάξει, ήταν ζόρικο να πηγαίνω σχολείο και να δουλεύω το βράδυ, αλλά μπήκα πολύ δυναμικά στον χώρο και τον έμαθα πολύ καλά. Από τα 15 μέχρι τα 18 μου δούλευα στην Καλαμάτα και στα 18 ήρθα στην Αθήνα. Στα 20 αποφάσισα να κάνω σαιζόν στη Μύκονο. Πέρασα υπέροχα. Η Μύκονος ήταν μεγάλο σχολείο, άλλου τύπου απαιτήσεις, όγκος δουλειάς και πίεση. Αλλά ποτέ δεν με χάλασε αυτό. Επειδή είμαι αθλήτρια μου αρέσει να δουλεύω υπό πίεση. Παράλληλα, σπούδαζα τουριστικές επιχειρήσεις. Δούλεψα για ένα μικρό χρονικό διάστημα σε ξενοδοχείο, αλλά με κέρδισαν οι καλύτερες απολαβές του σερβιτόρου. Οι σπουδές με βοήθησαν πάρα πολύ στη δουλειά μου. Τα αγγλικά μου βελτιώθηκαν, τα τεχνικά σκιλς ανέβηκαν επίπεδο, γενικά είμαι πολύ ευχαριστημένη από τις σπουδές μου στο ΙΕΚ Δέλτα. Τα πιο πολλά πράγματα, βεβαίως, τα έμαθα δουλεύοντας.

Το γεγονός ότι ξεκίνησες να δουλεύεις στα 15 σου δημιούργησε κάποια δυσαρμονία με τους συνομήλικούς σου;

Φυσικά, έχω χάσει πάρα πολλούς φίλους. Έχω χάσει πάρα πολλές όμορφες καταστάσεις. Εκδρομές, διακοπές, Χριστούγεννα έχω να αλλάξω σπίτι μου πάνω από 6 χρόνια και δεν έχω γιορτάσει από τα 15 μου. Τα γενέθλια μου επίσης δεν τα έχω γιορτάσει ποτέ. Ψέματα! Φέτος το καλοκαίρι μου κάνανε έκπληξη όλοι οι συνάδελφοί μου από τον Σκορπιό, ήταν πραγματικά υπέροχη έκπληξη, το καλύτερο δώρο! Γενικά, θεωρώ ότι η επιλογή μου να δουλέψω από τόσο μικρή ηλικία με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Εγώ μεγάλωσα σε ένα χωριό, αλλά ποτέ δεν ένιωθα ότι ανήκα εκεί. Μου άρεσαν οι ταινίες, η τέχνη ο χορός, τον οποίο εξασκώ. Έτσι, αποφάσισα να δουλέψω γιατί δεν μου άρεσε να μου δίνουν χρήματα. Μέχρι τα 15 είχα τα πάντα από τους γονείς μου και είχα δει τον εαυτό μου να κακομαθαίνει, να ζητάει και άλλα. Όταν το συνειδητοποίησα είπα «όπα, τώρα τι παιδί είμαι εγώ, αυτό θέλω να γίνω;» Δεν μου άρεσε αυτό που έβλεπα. Οπότε πήρα την απόφαση να πάω να δουλέψω.

Θεωρείς ότι η οικογένειά σου έπαιξε ρόλο στον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα;

Μεγάλωσα μόνη μου και έχω μόνο ετεροθαλή αδέρφια. Με τον πατέρα μου δεν είχαμε σχέσεις, η μητέρα μου δούλευε στη Γερμανία, οπότε εγώ μεγάλωσα με τους παππούδες μου. Καθώς ήταν παλαιών αρχών άνθρωποι, εμένα το παράθυρό μου στον κόσμο ήταν η τέχνη. Δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς πότε ξεκίνησε να με ενδιαφέρει το μπαλέτο. Από μικρό παιδί θυμάμαι τον εαυτό μου να θέλει να κάνει μπαλέτο, και ξεκίνησα από πολύ μικρή ηλικία. Φαντάσου ότι ξεκίνησα με παραδοσιακούς χορούς και μετά είδα ότι το κλασικό μπαλέτο με ηρεμεί. Μπορεί να έχω τρομακτικά νεύρα, να πάω να χορέψω και μόλις τελειώσω όλα αυτά θα έχουν χαθεί.

Γενικά, όπως λες, είσαι ένας πολύ ήπιος χαρακτήρας. Σε έχει βοηθήσει αυτό στη δουλειά σου;

Δεν μπορείς να επιβιώσεις αλλιώς. Με τους ρυθμούς που τρέχει η Αθήνα και την ένταση που υπάρχει, απλώς δεν μπορείς να τα καταφέρεις εάν δεν έχεις εσωτερική ηρεμία.

Όταν μετακόμισες στην Αθήνα ήσουν μόνη σου;

Ναι, εντελώς! Μόνη μου βρήκα σπίτι, μόνη μου έκανα την μετακόμισή μου, μόνη μου βρήκα δουλειά. Είχα κάποιους συγγενείς, αλλά επειδή είμαι εγωίστρια, δεν μου αρέσει να ζητάω βοήθεια. Έφυγα το καλοκαίρι που έκλεισα τα 18 από την Καλαμάτα και μετά από έναν μήνα έφτιαξα βαλίτσες και έφυγα. Ούτε καν στη μάνα μου δεν το είχα πει – χαχα. Στην αρχή τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα, πείνασα κανονικά. Παρόλα αυτά έλεγα στον εαυτό μου ότι θα βγει σε καλό όλο αυτό, δεν φοβόμουν ότι θα χαθώ. Ο χορός ήταν το κίνητρό μου. Έλεγα ήρθα στην Αθήνα για να χορέψω και αυτό θα κάνω. Γενικά, δεν με βοήθησε κανένας για να γίνω αυτό που είμαι σήμερα και είμαι περήφανη για όσα έχω καταφέρει.

Πότε ξεκινάς να έχεις την αίσθηση του εαυτού σου, με τον τρόπο που μόλις περιέγραψες; Ότι δηλαδή δεν είμαι παιδί, θέλω να κάνω τα δικά μου κουμάντα και να μην εξαρτώμαι από κανέναν.

Πριν από ένα χρόνο άρχισα να το αντιλαμβάνομαι συνειδητά. Μέχρι τότε δεν είχα ψάξει το πώς και το γιατί, απλώς μου έβγαινε αυθόρμητα. Δεν σκεφτόμουν, απλά έφευγα, απλά έκανα την κίνηση, απλά ρίσκαρα, χωρίς να ξέρω τι θα αντιμετωπίσω. Εννοείται πως όλη αυτή η προσπάθεια σε φθείρει και ότι σε κάποιες φάσεις της ζωής μου έχω νιώσει πραγματικά εξαντλημένη. Έχω φτάσει πολύ χαμηλά, αλλά δεν φοβήθηκα ποτέ τόσο πολύ, ώστε να παραλύσω. Νομίζω, ότι αυτές οι δοκιμασίες μας μεγαλώνουν και μας κάνουν πιο ικανούς και ώριμους.